Hara “sabela” esan nahi du, baina zentzu sakonago batean ego txikitik askatu den giza jarrerari egiten dio erreferentzia. Lurreko errealitatean ainguratuta dagoena, beste leku batera, Bestera, igotzeko aukera ematen dion harkaitzean finkatua.
Haran ezarrita, pertsona, ziur, beldurrik gabe dagoela esan dezake eta bizitzaren indarrak bere baitan aurki ditzake, han, beheko sabelaren ingudean, eraldatu eta berritzen dira.

Haran finkaturiko pertsonak bere gorputza irekitzeko, ixteko, berriro elkartzeko baimena aske ematen duenaren erraztasunarekin bizi du bere gorputza.
Han ainguratuta egoteak, Haran, ez du esan nahi, ordea, eraldaketaren bidea amaituta dagoenik, zimentatuta baizik. Eta hori da gizakiaren benetako zentroa, beheko sabeleko lurreko zentroa baino are sendoagoa den beste bat, honek harkaitz-eremuaren oinarri sendoa baino ez du adierazten, non bertatik goragoko beste zentro bat aterako den, indar espiritualen logoa ezartzen den zentroa. Hemen aurkitzen ditu gizakiak bere zentzua, bere indarra eta bere maitasun nagusia.
Modu sinboliko batean, benetako zentroa bihotza da, zeruaren eta lurraren fusio integratzailea.
Pertsona, bere ego txikia zulatuz, bere osotasunean altxa daiteke, baina ez zeruaren eta lurraren arteko lotura soil gisa, baizik eta, Dürckheimen hitzetan, bata eta bestea kontzientzia argitu batean elkartzea bezala. Beraz, bihotzak pertsona zeruaren (Izatea) eta lurraren (bizitza) alaba gisa sinbolizatzen du.
Lurrean gizakiaren eginkizuna une numinoso hauek egonkor bihurtzea da, jatorri bikoitz honen lekuko irmoa izanik.
(…)
Rafael Redondo Barba